Minder is wèl meer
Jarenlang was ‘die rooie met sproeten en hazetanden’ het mikpunt van pesterijen op school en in de buurt. Verkeerde vrienden lieten hem kennismaken met een lijntje speed. Op z’n zestiende werkte hij al in de zorg. Zag er zonder enige vorm van begeleiding veel te jong mensen dood gaan en nam die sores bijgevolg mee naar huis.
Toen z’n eigen vader na veertig jaar hard werken vlak voor z’n pensioen op 64-jarige leeftijd overleed, wist hij hoe het niet moest.
Nu helpt hij anderen hun weg te vinden. Onder de naam Your Own Way heeft hij zijn eigen bedrijf waarin hij coacht, les geeft en motiveert. En daar wordt Roel Gaasbeek gelukkig van.
Na vier jaar in de geriatrie, de verstandelijk gehandicaptenzorg en op diverse afdelingen in het ziekenhuis moest hij concluderen dat werken in de zorg mentaal te zwaar voor hem was. Hij nam het werk mee naar huis en raakte er derhalve nooit los van. Tijd om het roer om te gooien.
Zeventien jaar lang klom hij zich een weg omhoog in de (sociale) verzekeringswereld. Behaalde het diploma Coaching en Begeleidingskunde, gaf trainingen, opleidingen en coaching bij een zorgverzekeraar. Goede baan, voortreffelijk inkomen, vrouw en kind en desondanks zat hij niet lekker in zijn vel.
Miste zijn vader enorm, had veel verdriet om zijn dood in 2015 en begon zich af te vragen wat hij hier nog deed. Het werd uiteindelijk het keerpunt in zijn leven. Hij nam ontslag.
Om te gaan wandelen naar Finisterre, voorbij Santiago de Compostella in Spanje. Met dertig kilo bepakking op zijn rug bleef hij – het was inmiddels 2017 – vier maanden weg. Hij vertrok vanuit het Friese St. Jacobiparochie. Daar liet hij een deel van zijn vader’s as zich vermengen met het water van de Waddenzee. Aan het einde van die emotionele reis herhaalde hij dat ritueel in de Atlantische oceaan bij Finisterre.
Terug in Nederland kwam de vraag: wat nu? Al snel perste hij zichzelf weer in een keurslijf. Dit keer in dat van de goedbetaalde manager bij Preston Palace in Almelo. Hij hield het echter niet lang vol. De sterke drang om weer te gaan lopen, leidde een jaar later opnieuw tot ontslag.
Na een mislukte poging eerder dat jaar vertrok hij in april 2022 voor zijn tweede reis. En weer strooide hij zijn vader’s as uit. Dit keer in de Bosporus. Roel liep vervolgens door Turkije, Griekenland en Bulgarije. Tot zijn eigen verbazing kreeg-ie daar en toen alles voor zijn kiezen waarvan hij dacht dat het klaar was. Frustratie, woede, verdriet, er kwam van alles naar boven. Waar het kon, schreeuwde en huilde hij al het oudzeer het universum in. En dat werkte zeer louterend.
Hij begon zich af te vragen wat-ie nou eigenlijk wilde in het leven. Wat ga ik hierna doen? En alles wat er boven kwam en gebeurde, noteerde hij ‘s avonds in zijn tentje in zijn dagboek.
Gaandeweg die zes maanden lange tocht viel in Bulgarije en Servië alles op z’n plek. Daar werd de puzzel gelegd en wist-ie wat hij wilde. Alle vragen werden beantwoord en z’n hoofd raakte leeg.
Hij had zijn weg gevonden. Nu was het tijd anderen te helpen hun weg te vinden.
Zonder dames geen wandeling
Roel Gaasbeek, vijfenveertig jaar geleden geboren in Enschede, is al twaalf jaar getrouwd en verhuisde voor zijn vrouw Leonie naar Borne. Samen zijn ze ouders van twaalfjarige dochter Fay.
Leonie wist precies met wie ze ging trouwen en dat ze hem niet altijd thuis zou houden. Hij weet en beseft heel goed wat een lot uit de loterij hij met haar heeft. “Ik zeg altijd, zonder de dames geen wandeling. Mijn vrouw en dochter vinden dat ik gelukkig moet zijn. Toen wij overwogen te trouwen, hebben we allerlei zaken uitgebreid besproken. Onder andere kinderen en de opvoeding. We beseften toen al dat je in een relatie of huwelijk twee individuen bent en blijft, met elk een eigen karakter. Het is een kwestie van geven en nemen. Wij zijn gelukkig getrouwd, doen als het kan heel veel samen, maar we doen ook ieder ons eigen ding. En daarin laten we elkaar vrij. Naar mijn idee zou elke relatie zo moeten zijn.
Als ik na een reis weer thuis kom, is dat heel intens. Dan hebben we elkaar heel veel te vertellen, want zij bewandelen uiteraard hun weg thuis zoals ik die bewandel met mezelf en een tas op m’n rug. Dankzij Social Media hebben we natuurlijk wel dagelijks contact als ik bereik heb. Op mijn laatste reis bijvoorbeeld moesten zij onze kat laten inslapen. Dan zit ik in the middle of nowhere met twee huilende dames aan de lijn. Ik heb toen op het moment suprême – toen zij bij de dierenarts waren – met ze ingebeld zodat ik toch bij ze kon zijn. Feit is wel dat zij – na beëindiging van het gesprek – elkaar hebben en ik er met alle emoties die loskomen alleen voor sta. En dat is ook zo als je er helemaal doorzit, fysiek pijn hebt of het gewoon moeilijk hebt”.
Tijd is grootste vijand
Maar tegelijkertijd zijn dat de momenten waarvan je leert en waardoor je groeit. En van zulke momenten zijn er legio als je maandenlang alleen in de natuur bent.
Hij heeft op zijn reizen al veel geleerd. Ook over zichzelf. Geduld was bijvoorbeeld nooit zijn sterkste kant. “Ik heb geleerd rustig te blijven, een pas op de plaats te maken, niet in paniek te raken en te vertrouwen dat alles goed komt”.
Nu lukt het hem steeds beter om niet meteen te reageren en actie te ondernemen. “Ik ga rustig zitten en bedenk hoe ik een probleem moet aanpakken of oplossen”.
Tijd, meent hij, is onze grootste vijand. “Als je iets wilt, doe het nu. Uitstel is altijd te laat en je gevoel altijd juist. Het bedriegt je nooit. Luister goed en handel daarnaar. Dat kost tijd. Het is ons niet geleerd. We hebben altijd moeten doen wat anderen zeiden. Onze ouders, leraren, gezaghebbers. Daardoor weten we niet eens wat we zelf willen, laat staan daar op te vertrouwen. Ik heb het ook moeten leren en ik ben er zeker nog niet. Ik ben er heel kien op met betrekking tot Fay en spoor haar altijd aan te doen wat ze zelf wil en niet wat haar vrienden en klasgenoten doen”.
Boek
Toen hij eind 2022 thuiskwam van zijn tweede reis, besloot hij er een boek over te schrijven. De aantekeningen die hij tijdens zijn reizen bijhoudt in een dagboek, zouden dienen als leidraad. Alle gedachtes, emoties, ontmoetingen met mensen, ze zijn er allemaal in terug te vinden. “Wat een pokkewerk. Ik schrijf heel makkelijk en dacht dat doe ik wel even. Maar, een boek schrijven, zo blijkt, is toch wel net even iets anders. Daar staat gemiddeld twee jaar voor las ik onlangs. Ik heb alle aantekeningen inmiddels wel verwerkt. Ben nu bezig met de tweede edit, het mooi maken, zeg maar. Hoop het begin volgend jaar uit te geven”.
Ontmoetingen
Wat maakt solo-wandelen voor hem nou zo speciaal?
Hij twijfelt geen moment. “Zonder meer de ontmoetingen met mensen. Zonder hen niet zo’n mooie beleving. Ik was een gewaarschuwd mens toen ik besloot door de Balkan te gaan wandelen. Van Jan en Alleman moest ik horen dat met name Servië gevaarlijk was. Daar zouden ze me beroven of erger nog, ontvoeren en vermoorden. Mensen worden beïnvloed door wat ze op televisie zien of in de krant lezen. Als schapen praten ze gezaghebbers en elkaar na, maar wie praat uit eigen ervaring? En dan nog heeft het – niet onbelangrijk – grotendeels met je eigen houding te maken.
Ik verzeker je vanaf het moment dat ik het land binnenkwam tot ik het weer verliet, heb ik alleen maar vriendelijke, gastvrije mensen ontmoet. Zo ongelooflijk dat ik er nu nog tranen van in m’n ogen krijg. Wildvreemden die je uitnodigen in je huis te blijven. Niet voor één nacht, maar zolang je wilt terwijl zij werken of voor werk een paar dagen weg moeten en jou de sleutel geven. Mensen die je onderweg aanmoedigen, een appel geven of een flesje water. Willen delen, terwijl je eigenlijk niets hebt. Met een vreemde. Het zijn vrienden voor het leven geworden. Als ik mij door de angst van anderen had laten leiden, was deze prachtige levenservaring mij onthouden. Het heeft mij heel dankbaar gemaakt”. En dankbaarheid, weet hij, maakt gelukkig en rijk.
Natuurlijk heeft het allemaal ook met hemzelf te maken. “Je moet er zelf ook wel in investeren. Ik ga er gewoon in met een open visie, ben heel authentiek en maak niks mooier dan het is. Dat is zelfs zo in mijn blog Walkabout Europe op Facebook. Daarin is niets geknipt op geplakt. Ik maak video’s en filmpjes en die plaats ik zoals het komt. Ik krijg reacties van mensen overal vandaan”.
Niet morgen, maar vandaag
“Het mooie van wandelen, is dat je langzaam reist. Van een grassprietje tot een imposante berg, je ziet en beleeft alles heel intens en elke dag is een feest. Je bent alleen en kunt nergens voor weglopen. Om de bocht weet ik niet wat ik tegenkom. Dat vind ik fantastisch. Ik weet niet waar ik ‘s avonds slaap, waar of wat ik eet noch wie ik tegen kom.
We leven met z’n allen in een wereld vol aannames en we zijn er dol op. De media laten ons denken dat alles slecht is en wij gaan daar in mee. Zo kwam ik iemand tegen die er heel anders uit zag dan anderen. Ik realiseerde me dat ik van alles zou kunnen invullen met betrekking tot die persoon, maar dat ik het ook gewoon zou kunnen vragen. Wat ik deed. ‘Goh, wat zie je er mooi uit’. Daarmee krijgt de ander een compliment. Ik was oprecht geïnteresseerd en het leidde tot een interessant gesprek.
Maar, mensen praten niet meer met elkaar. Vraag jezelf eens af wat je op een dag eigenlijk gedaan hebt. Heb je een leuke dag gehad? Waarom niet of wel? Hoe was het afgelopen jaar voor jou? Heb je gedaan wat – anderen vinden dat – moet? Kijk in de spiegel en vraag jezelf of je tevreden bent. En als het antwoord ‘nee’ is, schrijf dan op waarom dat zo is en doe er wat aan. Niet morgen, maar vandaag. Er is geen morgen. Pluk de dag, grijp je kans en volg je droom of hart.
En daar kan ik mensen met mijn opleiding en levenservaring wel in coachen. Ik kan hen helpen weer blij te worden met zichzelf. Pas dan kun je denken aan je droom en daarna is er ruimte voor een ander. Hoe bewaak je je grenzen? Hoe zeg je nee, zonder een ander te kwetsen? Waarom ben ik hier? Wat moet ik met mezelf?
Wij Nederlanders staan alom bekend als een gelukkig volkje. We krijgen wat dat betreft een heel hoog cijfer. Materialistisch gezien is dat zeker waar, maar wat betreft de psyche komen we er bekaaid vanaf. Doen we wel dingen waar we gelukkig van worden? We moeten vooral heel veel, lopen met z’n allen achter de meute aan en negeren onszelf.
Toen ik mijn ontslag had ingediend en collega’s op de hoogte bracht, reageerde één van hen: ‘Maar goed dat je mijn man niet bent, want dan had dat niet gemogen’. Mensen menen dat ik mijn vrouw en kind in de steek laat. Mijns inziens zou ik dat doen als ik thuis in onvrede op de bank blijf zitten en mijn hart niet volg. Ik ben nu opperst gelukkig. Heeft mijn dochter geen recht op een gelukkige vader”?
Natuur als metafoor
Eenmaal terug in Nederland begon hij vorig jaar onder de naam Your Own Way zijn eigen bedrijf. Als wandelcoach en motiverend spreker.
Wie kloppen en er aan bij hem? “Mensen tussen de achttien en honderd. Mensen met levensvragen, depressies, mentale klachten, burnouts, stress. Meestal weten ze niet wat ze willen. Ik ga met ze de natuur – meestal het bos – in en gebruik de stilte, het pad, het landschap als metafoor voor het leven. Ik houd ze als het ware een spiegel voor en stel heel veel vragen. Dat werkt fantastisch”
Daarbij levert hij op maat. “Ieder mens heeft een andere behoefte. Omdat we hier dicht bij de Duitse grens zitten, neem ik mensen ook wel mee naar Duitsland. Dan duurt een sessie wel meestal een halve dag. In Nederland gaat het meestal om één tot twee uur. Eén sessie kan in principe voldoende zijn, maar in de meeste gevallen komt het toch wel neer op minimaal twee à drie.
Wie zelf een lange-afstandswandeling wil maken en niet goed weet hoe dat aan te pakken, kan ook bij Roel terecht. Dan is hij de wandelcoach.
Daarnaast geeft hij als motiverend spreker lezingen en presentaties. Op scholen bijvoorbeeld (M.B.O.) praat hij over de zin van het leven. Wat ga je doen met je leven? Daarbij gebruikt hij zijn eigen verleden met zijn pesterijen, verslaving en rouwverwerking als leidraad.
Pesterijen
Hij weet nu dat de pesterijen – waar hij vroeger zelf op school mee te maken kreeg – wortel konden schieten omdat hij er emotioneel op reageerde. Dan ben je aan de beurt. Hij heeft vaak moeten rennen voor zijn leven. Constant over z’n schouder moeten kijken. Zijn ouders hebben alles geprobeerd om het tij te keren, maar het mocht niet baten. Het heeft hem gekleurd tot aan de middelbare school. Door verkeerde vrienden snoof hij daar op dertien-jarige leeftijd z’n eerste lijntje speed en raakte heel snel verslaafd. Maar, voor de eerste keer van zijn leven hoorde hij toen wel opeens ergens bij. Als enig kind was het ook voor zijn ouders een hele zware tijd, zeker toen het allemaal ook nog leidde tot diefstal en kleine criminaliteit.
Uiteindelijk heeft-ie alles aan zijn ouders verteld. “Toen brak ik mijn been en moest noodgedwongen een tijd thuis blijven. Mijn moeder zat zelf in de zorg en wist mij te helpen met afkicken. Toen ik dat jaar bleef zitten en in een andere klas belandde, merkte ik dat het goed genoeg was om gewoon Roel te zijn. Dat was een eye-opener. Ik was vijftien en authenticiteit stond mij van toenaf op het lijf geschreven”.
Die levenservaring is terug te vinden in zijn boek, maar ook in lezingen, die hij overigens ook geeft aan bedrijven of teams.
Het staat uiteraard nog allemaal in de kinderschoenen. Momenteel kan hij er zeker nog niet van leven. Leonie heeft een baan die ze leuk vindt in de IT bij Menzis. Dat geeft hem een geruststellende back-up.
Hij heeft er financieel gezien behoorlijk op ingeleverd. Van een goede baan met de maandelijkse zekerheid van een salaris naar de onzekerheid van nu. Maar, voor Roel is minder wèl meer.
Kijk voor meer informatie op de website van Your Own Way
Lees meer verhalen van De Ontmoeting
Tekst en foto: Hanneke Straten
Een productie van RTV Sternet