Ronald en Martijn toerden van Haaksbergen naar Kaapstad

Ronald ter Huurne uit Haaksbergen en Martijn Schenning uit Enschede reden in 2022 op de motor van Haaksbergen naar Kaapstad.

Het staat er zo simpel, maar er gingen lange voorbereidingen aan vooraf en een verslag van deze boeiende, maar ook enerverende reis laat zich niet zo eenvoudig samenvatten. Het was in de eerste plaats een enorm avontuur en in de tweede plaats een indringende kennismaking met een andere wereld. We spreken met Ronald over deze bijzondere ervaring.

Voorbereiding

De voorbereiding begon in het Corona-tijdperk. ‘Een half jaar voor de lockdown zijn we begonnen met plannen maken. Daarvoor had ik Martijn (inmiddels een vriend geworden natuurlijk) leren kennen via een Motorcrossforum, waar ik vroeg naar mensen, die belangstelling zouden kunnen hebben om de reis naar Kaapstad met mij samen te doen. Kijk, ik wist al heel lang, dat ik dit wilde, het komt eigenlijk van mijn tijd, die ik eerder als student in Kaapstad doorbracht. Ik studeerde technische bedrijfskunde op het Saxion en deed een afstudeerproject zonne-energie in Kaapstad. Samen met een studiegenoot. De ambitie om eens een lange reis per motor te maken naar een ver buitenland had ik al langer, maar na Zuid-Afrika wist ik het zeker: daar gaat de reis naar toe’. En partner Annelieke, die inmiddels ook even bij het gesprek is aangeschoven en een paar maanden voor de grote trip van dochtertje Sara beviel, voegt daar aan toe: ‘Wij steunen elkaar in onze dromen’. Dus van die kant was er ook geen enkele belemmering. Corona zorgde voor uitstel van 2020 naar 2022.

De keuze van een partner en de juiste route

Het eerste projectonderdeel (na de kennismaking met Martijn) was het bestellen van de juiste motoren. Ze hadden beiden een BMW, maar omdat een groot deel van het traject off-road afgelegd moest worden, viel de keuze op een KTM.

Voor het motor ‘tochtje’; moest wel lang en driftig worden gespaard. 100 dagen en route gedurende 4,5 maand gaat nu eenmaal niet gratis. En de partner, die hij zocht moest wel van kamperen en improviseren houden, want een luxe vakantie zou het niet worden. En er moest een bepalende keuze voor de route gemaakt worden: via west Afrika of via het midden en oosten. Het werd het laatste. Ronald wist, dat de grensovergangen in het westen van Afrika in het algemeen moeilijker te nemen zijn. Er is meer corruptie en in sommige landen (Congo en Nigeria bijvoorbeeld) is het gewoon te gevaarlijk om er doorheen te rijden. Er werd dus voor de Oostelijke variant gekozen: via zuidoost Europa naar Turkije en dan zuidwaarts. ‘We moesten alleen in Roemenië extra oppassen voor de loslopende beren, maar dat was nog niets in vergelijking met de nijlpaarden, krokodillen en leeuwen, die we later in Afrika zouden ontmoeten’.

Indringende ervaringen

De meest indringende ervaringen deden de mannen op in landen als Turkije en Iran, maar ook in Dubai. ‘Iran is echt een van de mooiste landen, die ik ooit gezien. En wat een overweldigende gastvrijheid, er bestaan allerlei vooroordelen over zo’n land, maar je bent echt overal welkom. Officieel mag je geen motorrijden in Iran, maar toeristen (en die komen er eigenlijk veel te weinig) mogen dat wel en dat trekt natuurlijk ontzettend veel bekijks. Overal waar je stopt, krijg je belangstelling en als je een keer gewoon langs de weg wilt eten (restaurants hebben we trouwens de hele route naar Kaapstad niet gezien), word je meteen naar binnen genodigd. Tja en dan kost in Iran de benzine ook nog eens 9 eurocent per liter, dus de twee tanks per dag kostten ons heel weinig. Een heel veilig en gastvrij land, onderstreept Ronald nog maar eens. ‘Ook in Oost-Turkije, waar de Koerden het voor het zeggen hebben, ondervonden we geen problemen. We werden wel een keer heel dreigend door PKK-soldaten staande gehouden, maar nadat we hadden duidelijk gemaakt, dat we toeristen waren, konden we rustig doorrijden. Irak hebben we overigens gemeden, leek ons toch te gevaarlijk. We zijn van Iran naar Dubai gevaren en van Dubai naar Kenya (Nairobi) gevlogen’.

Technische problemen en gastvrijheid, rijkdom en armoede

Onderweg gaven de motoren weinig technische problemen. ‘Alleen hadden we het de eerste twee weken erg koud, we waren eigenlijk qua kleding niet goed voorbereid. Met drie broeken en drie vesten aan dacht ik onderweg wel eens ‘waar ben ik in vredenaam aan begonnen? Ik kan namelijk niet zo goed tegen de kou’. Een aantal keren kostte het onderhoud aan de motoren twee dagen, met name het vervangen van een luchtfilter bleek veel werk. In Roemenië moest er een accu vervangen worden. In Dubai deden we een olie- en een bandenwissel. Dubai was overigens een zeer bijzondere ervaring. Wat een rijkdom. Maar ook wat een gastvrijheid. Wij bleken te zijn gevolgd op Instagram (waar we een soort dagboek bijhielden en 11.700 volgers hadden) door twee mensen. Die spraken ons aan in Dubai, Een Portugees en een Nederlander. Deze laatste heeft ons gedurende 10 dagen zijn appartement beschikbaar gesteld. En hij bood ons, samen met zijn Franse vrouw ook nog een BBQ aan. Het werd ook het enige luxe verblijf tijdens deze trip, verder was het kamperen, meestal ergens in de natuur. Waarbij je niet vreemd moest opkijken als er midden in de nacht ineens een nijlpaard naast je tent bleek te staan. Of een leeuw. Problemen hebben we er overigens niet mee gehad’.

Het meest getroffen werd dit ‘motor duo’ door de enorme gastvrijheid. Of het nou in Iran, Dubai, Kenya, Namibië of Oeganda was, overal bleken mensen erg open. En terwijl ze zelf niet veel hadden of gewoon straatarm waren, altijd was er bereidheid om te delen, terwijl ze zelf heel geïsoleerd leven en vaak verstoken zijn van alles, dat maar enigszins op onze westerse luxe lijkt. En altijd bereid om te helpen. Als er onderweg ergens een schroef of een bout losgetrild was, werd zoiets op een vaak primitieve manier gerepareerd. Dat werd ook als een uitdaging gezien: niet naar de luxe werkplaats (die waren er overigens ook helemaal niet), maar gewoon in het dorp of de nederzetting waar we waren werd letterlijk alles uit de kast getrokken om ons te helpen. We hebben van andere culturen, die we ontmoet hebben, ongelooflijk veel geleerd. Dat begon al in het Midden-Oosten, waar je even verbaasd bent over de gigantische moskeeën, maar tegelijkertijd verrast door de enorme gastvrijheid overal. Als je zelf aardig bent tegen de lokale bevolking, krijg je ook aandacht en gastvrijheid terug’.

Tegenvallers

Zat het dan wel eens niet tegen? Het bleek soms heel lastig om gewoon aan eten te komen. ‘Wij zijn niet veeleisend, maar supermarkten kom je onderweg nergens tegen. Ja later in Zuid-Afrika, maar dan kom je ook in een totaal andere wereld terecht. Met grote tegenstellingen qua welvaart overigens. Je hebt onderweg ook geen koelkast beschikbaar. Nou waren wij al tevreden met een paar tomaten en wat aardappelen, maar ook op de enkele camping waar we wel eens kwamen was alles nogal beperkt’.

Modern gemak en een huwelijksaanzoek

Overigens kon het ‘motorduo’ met de buitenwereld communiceren via de Garmin satelliettelefoon, dus er was geen sprake van totale isolatie van het thuisfront. Regelmatig had Ronald contact met zijn Annelieke en hoorde hij de eerste geluidjes van dochter Sara, die hij – vanzelfsprekend – wel steeds meer begon te missen. Maar na de aankomst in Kaapstad, kwamen Annelieke en Sara over naar Zuid-Afrika. Er werd een auto gehuurd en het stel nam een maand de tijd om Zuid-Afrika te verkennen. Port Elisabeth maakte de meeste indruk, met name de natuur werd ‘opgesnoven’, beiden houden erg van wandelen. En de reis werd op een ludieke wijze afgesloten. Want op 5 augustus in Heidelberg (Zuid-Afrika) besloot Ronald zijn Annelieke ten huwelijk te vragen. Een mooiere afronding van een uiterst bijzondere wereldreis was niet denkbaar.

Wie veel meer wil lezen en vooral zien van de reis van Ronald en Martijn, kan kijken op hun Instagram-pagina, waar een complete liveblog is bijgehouden.

Meer informatie over deze reis op de instagram pagina van Ronald en Martijn

Volg het nieuws uit Haaksbergen

Tekst: Ton van Rijswijk
Een productie van RTV Sternet